Parladoiro ao serán con Francisco Rodríguez Sánchez
Realizamos un novo parladoiro o pasado 13 de xuño, no local da SGHN. Parladoiro ao serán con Francisco Rodríguez Sánchez, Paco, veciño da Tafona e profesor do Instituto de Canido durante anos. Parladoiro onde a biografía ía parella ao compromiso e defensa de Galiza.
Nace Paco en Serantes e lembra o mundo mariñeiro da ría onde, sen maior esforzo, era doado coñecer anguías, camaróns, fanecas, sollas… A vida na natureza. A escola de Serantes ata os dez anos, coa señorita Obdulia, que recitaba as partes do corpo mais non daba clases de relixión. O ingreso no Instituto Concepción Arenal. A vida familiar cuns pais sempre preocupados pero sen unha actitude de control sobre a súa vida de neno. Un neno observador e moi matinador en busca de respostas á súa posición no mundo. E pouco e pouco, a busca do País.
Despois do bacharelato, a marcha a Santiago, onde estuda dous anos, os comúns de Filosofía e Letras. Encontra unha Universidade decepcionante, coa sensación de ter retrocedido a un colexio privado. Marcha a Madrid, onde participa nunha inxente actividade ideolóxica e pública, sempre como rapaz galego, nacionalista e anti-imperialista. Era “Paco El Gallego”.
E volve a Galiza no 67 para dar aulas no Colexio Jorge Juan de Xubia e tendo claro onde tiña que estar a súa militancia.
O servizo militar no 69, como soldado de artillería en Parga e Ferrol. Quince meses vixiado con consideración de elemento perigoso separatista e comunista. Acusado de ser incitador dun plante en Parga, controlo polo SIM e despois de pasar por varios destinos (xardíns, levar lixo aos vertedoiros, regar campos ata no mes de abril, radio…) pasa a traballar no Arquivo do Reximento.
E mentres, con dereito de pernocta, impartía Paco aulas de Língua e Literatura Española no Instituto, substituíndo no nocturno a don Manuel Masdías, interinidade que non puido renovar pola oposición do reitorado.
Rematado o servizo militar e a interinidade, marcha a Albacete a tomar posesión da praza de profesor agregado, para continuar o labor de profesor, polo que Paco amosa o máis grande interese e paixón, sempre na busca dun ensino comprometido, na defensa das xustas causas do alumnado, que o levaron a conflitos con direccións e inspeccións, na defensa dun ensino dende Galiza e en galego, na defensa dun ensino alternativo que esperte no alumnado interese e paixón pola crítica social e a creativide artística.
Aulas no Colexio Jorge Juan. Estancia nun Albacete que lle chama a atención pola escasa oposición ao franquismo, en comparativa con Ferrol. Problemas en defensa do alumnado e dos dereitos laborais. Paso por Ourense e expediente pola defensa do alumnado diante dun castigo colectivo e inapropiado. Etapa dura en Cangas, xa de catedrático, con lembranzas agarimosas para aquel alumnado de entre 15 e 18 anos que cantaba nas clases o Himno Galego. Expulsión a Puerto Real con motivación aparente de participación nunha folga en solidariedade cos PNNs, mais con motivación real por impartir aulas en galego. Volta do desterro e paso polos Institutos de Carballo e da Estrada, e finalmente chega ao Instituto de Canido onde no curso 1991-1992 pon a funcionar o teatro con máis de 25 alumnos matriculados.
Amosa Paco no relatorio os agradecementos a tantos compañeiros e compañeiras grazas ás cales puido subsistir en continuas situacións de conflictividade e loita.
O compromiso social: Estadías na cadea no ano 72 e 89. A militancia no BNG. O traballo parlamentar en Santiago e Madrid.
E sempre, o enorme traballo de investigación, o inmenso traballo intelectual arredor da obra de Rosalia, de Curros, de Blanco Amor.
GALERÍA DE FOTOS
